W II Rzeczypospolitej 1919-1939

W czasie, gdy w Europie powstawały biblioteki parlamentarne, Polska nie istniała jako niepodległe państwo (1795-1918), a burzliwe dzieje dziewiętnastowiecznych ciał parlamentarnych na ziemiach polskich nie sprzyjały wytworzeniu się jakiegokolwiek trwałego zaplecza wspomagającego pracę posłów. Dopiero, gdy Polska odzyskała niepodległość (listopad 1918 r.) i w błyskawicznym tempie zwołano pochodzący z pierwszych w naszych dziejach demokratycznych wyborów Sejm (luty 1919 r.), grupa posłów z partii ludowej (PSL-„Piast”) złożyła do marszałka Sejmu wniosek o „utworzenie biblioteki sejmowej, zaopatrzenie jej w dzieła na razie najkonieczniejsze i stopniowe jej powiększanie” (marzec 1919 r.). Wniosek stanowił wyraz uświadomionej potrzeby i troski ustawodawców o zorganizowanie zaplecza naukowego i dokumentacyjnego niezbędnego przy pracach legislacyjnych mających nadać kształt odradzającemu się państwu.

Budowanie księgozbioru zaczęło się od ok. 3000 woluminów zgromadzonych wcześniej na potrzeby Komisji Sejmowo-Konstytucyjnej Tymczasowej Rady Stanu. Był to organ powołany w 1917 r. , który miał przygotować zręby polskiej państwowości. Powstająca biblioteka przejmowała, zwykle we fragmentach, księgozbiory likwidowanych instytucji działających wcześniej w państwach zaborczych, których prawnym następcą było państwo polskie. Przejęto część biblioteki byłej Rejencji Poznańskiej (pruskiego organu administracji terytorialnej wysokiego szczebla), jak również zbiór dzienników urzędowych z biblioteki Wydziału Krajowego (autonomicznego rządu Galicji) we Lwowie. Ze Lwowa sprowadzono też wiosną 1924 r. kilkanaście tysięcy tomów pozostałych po bibliotece byłego Namiestnictwa (tj. urzędu reprezentującego cesarza Austrii w Galicji). Niewielką partię książek przywieziono z biblioteki b. Ministerstwa ds. Galicji w Wiedniu. Wreszcie jesienią 1925 r. odzyskano księgozbiór Koła Polskiego w byłej rosyjskiej Dumie Państwowej.

Organizacyjnie Biblioteka stanowiła część Biura Sejmu i dopóki działał Sejm Ustawodawczy będący, jako konstytuanta parlamentem jednoizbowym, nosiła nazwę Biblioteki Sejmu Ustawodawczego (1919-1922). Wraz z ukonstytuowaniem się w końcu 1922 r. drugiej izby – Senatu – została przekształcona w Bibliotekę Sejmu i Senatu. Na progu lat 30., po dwunastu latach funkcjonowania Sejmu, powstała konieczność uporządkowania narastającego zasobu archiwalnego, na który składała się zarówno dokumentacja prac parlamentu, głównie dotycząca procesu legislacyjnego, jak i akta administracyjne wytwarzane przez jego zaplecze. Wykorzystano w tym celu struktury Biblioteki i we wrześniu 1931 r. zarządzeniem Marszałka Sejmu została ona przekształcona w Bibliotekę i Archiwum Sejmu i Senatu. Określona została jako instytucja pomocnicza dla prac Sejmu i Senatu i w tym celu prowadząca księgozbiór wszelkich wydawnictw dotyczących zakresu prac parlamentu, ze szczególnym uwzględnieniem wydawnictw z dziedziny nauk społecznych, prawnych i ekonomicznych.

Intensywne działania dyrektora Biblioteki dra Henryka Kołodziejskiego, zmierzające do zapewnienia wpływu materiałów szybko przynosiły rezultaty. Uzyskano przyznanie egzemplarza obowiązkowego druków urzędowych, a zwołana z inicjatywy dyrektora narada księgarzy-wydawców podjęła uchwałę o nieodpłatnym przekazywaniu Bibliotece jednego egzemplarza ukazującego się ich nakładem dzieła o tematyce odpowiadającej profilowi zbiorów. W 1921 r. Polska ratyfikowała Konwencję brukselską z 15 marca 1886 r., co pozwoliło na rozwój wymiany wydawnictw urzędowych z wieloma parlamentami. Do wzbogacenia tej współpracy przyczyniło się także powołanie w 1925 r. przy Bibliotece redakcji wydawnictwa „Expose sommaire des travaux législatifs de la Diéte et du Sénat Polonais”, zawierającego przetłumaczone na język francuski pełne teksty lub streszczenia polskich aktów ustawodawczych.

W 1927 r. księgozbiór liczył już ok. 35 000 woluminów, a bieżący wpływ periodyków obejmował 473 wydawnictwa w języku polskim oraz 309 w językach obcych. W końcu omawianego okresu (1938) Biblioteka posiadała ok. 48 000 woluminów wydawnictw zwartych oraz ok. 30 000 woluminów czasopism. Po oddaniu do użytku nowych gmachów sejmowych w 1928 r., znacznej poprawie uległy również warunki funkcjonowania Biblioteki. Dysponowała ona dwoma czytelniami – główną zlokalizowaną w bezpośredniej bliskości sali obrad i popularną wśród posłów czytelnią czasopism w nowym gmachu. Również w nowym budynku umieszczono magazyny zasobowe, wyposażone w nowoczesne metalowe regały i odpowiednie zabezpieczenia przeciwpożarowe. Stosownie do potrzeb wzrastała też obsada personalna. Początkowo obok dyrektora Kołodziejskiego zatrudniona była jedna wykwalifikowana bibliotekarka i goniec. W 1921 r. pracowało już 6 osób, w 1928 – 13, a do 1939 r. liczba ta wzrosła do 20 pracowników.

Zgodnie z regulaminem Biblioteki, z jej zasobów korzystać mogli w czytelniach i wypożyczać materiały przede wszystkim posłowie i senatorowie, a ponadto pracownicy biur Sejmu i Senatu, dziennikarze członkowie Klubu Sprawozdawców Parlamentarnych, upoważnieni urzędnicy ministerstw i urzędów centralnych, pracownicy naukowi a nawet studenci skierowani przez władze uczelni i – pod pewnymi warunkami – zwykli ludzie z ulicy. Frekwencja użytkowników – szczególnie w latach 30. szybko wzrastała. W 1933 r. odnotowano 750 osób miesięcznie, w 1935 r. – 900 osób, a w 1937 r. – 1050 osób miesięcznie. Podobnie ale wolniej, rozwijało się czytelnictwo wśród posłów. W 1935 r. wypożyczyli oni z magazynów (a więc bez księgozbiorów podręcznych) – 517 pozycji, a w 1936 r. – 522. Utrwalił się, kontynuowany do dzisiaj, zwyczaj dostępności czytelni w dni posiedzeń plenarnych do zakończenia obrad.

Katastrofa lat wojny i okupacji

W czasie działań wojennych we wrześniu 1939 r. gmach Sejmu został w większej części zniszczony (m.in. sala posiedzeń i przyległy budynek z czytelnią główną, katalogami i inwentarzami Biblioteki), ocalała natomiast czytelnia czasopism i większość magazynów zlokalizowanych w nowoczesnym budynku o żelbetowych stropach. Najniższe kondygnacje, mieszczące archiwalia, zostały zalane wodą podczas gaszenia pożaru na wyższych piętrach. Te, które ocalały archiwalia przeniesiono do wyznaczonej przez hitlerowców składnicy, gdzie spłonęły w listopadzie 1944 r. podczas systematycznego wypalania miasta. W ramach akcji ratowania zbiorów udało się jedynie na początku września wywieźć na wschód część najcenniejszych akt archiwalnych. Dostały się w ręce sowieckie, ale przetrwały wojnę i w 1956 r. zostały zwrócone przez władze rosyjskie.

Jeszcze w trakcie działań wojennych Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA – Reichssicherheitshauptamt) zorganizował jednostkę nazywaną przez esesmanów „Oddziałem Operacyjnym do Zabezpieczenia Wartości Naukowych i Sztuk Pięknych”, a najczęściej określaną jako „Kommando Paulsen” od nazwiska dowódcy, profesora historii Uniwersytetu Berlińskiego a jednocześnie untersturmführera SS Petera Paulsena. Największym i najcenniejszym łupem Kommando Paulsen stały się zbiory Biblioteki Sejmowej. Do początku grudnia 1939 r. wywieziono do Berlina ocalały księgozbiór, czyli ok. 48 000 woluminów. Gazety i czasopisma zostały częściowo spalone w ogrodzie sejmowym, a częściowo trafiły na przemiał do podwarszawskiej papierni. Po wojnie do Biblioteki wróciło jedynie ok. 14% wywiezionego w 1939 r. zasobu.

Biblioteka Sejmowa w okresie 1944-1989

Wobec prawie całkowitego zniszczenia Biblioteki przez Niemców, powojenną odbudowę zaczynano od podstaw. Wraz z otwarciem Sejmu Ustawodawczego w lutym 1947 r. uruchomiono również Bibliotekę. Jej zwyczajowo używana nazwa Biblioteka Sejmowa, stała się nazwą oficjalną. Organizacyjnie Biblioteka była jednym z biur administracji parlamentarnej i podlegała szefowi tej administracji, a nie – jak w okresie międzywojennym – bezpośrednio marszałkowi izby. Wydany w 1952 r. statut stanowił, że Biblioteka składa się z samodzielnych referatów: ogólnego, uzupełniania księgozbioru, opracowania księgozbioru, czytelni i biblioteki podręcznej.

Do końca lat 40. zgromadzono ponad 100 tys. pozycji bibliotecznych, z których 70 tys. zakwalifikowano do zbiorów. Tak wielki przyrost zasobu w krótkim czasie był prawdopodobny, bowiem obok zakupów, darów i wymiany w latach bezpośrednio po wojnie funkcjonowały tzw. „przydziały” polegające na przekazywaniu w trybie administracyjnym (przez Centralny Zarząd Bibliotek) całych księgozbiorów z bibliotek poniemieckich, pozostawionych przez właścicieli prywatnych czy pozostałych po likwidowanych przez komunistów organizacjach. W 1953 r. w Bibliotece Sejmowej znajdowało się ok. 100 tys. woluminów książek niemieckich, z których 60 % zamierzano włączyć do zasobu. Planowano wykonanie selekcji, dezynfekcję i częściowe opracowanie, ale prace postępowały powoli. Jeszcze w 1959 r. nieopracowane wydawnictwa z tej grupy liczyły ponad 19 000 woluminów. Blisko 8000 spośród nich – głównie wydawnictw urzędowych – przekazano Bibliotece Państwowej Niemieckiej Republiki Demokratycznej, a porządkowanie resztek zakończono dopiero w latach 90. ubiegłego stulecia.

Na poważne trudności napotykała również wymiana wydawnictw. Mimo formalnego obowiązywania Konwencji brukselskiej z 1886 r., władze komunistyczne starały się kontrolować i ograniczać jej rozmiary do niezbędnego dla potrzeb propagandy minimum. W 1960 r. powołano komisję ds. wymiany pod przewodnictwem Szefa Kancelarii Sejmu, który miał zapewnić stosowny nadzór polityczny nad jej działaniami. Jako przykład można wskazać, ze każdorazowa wysyłka materiałów do biblioteki publicznej w Nowym Jorku (The New York Public Library) oraz każda z nią korespondencja wymagała odrębnej zgody Szefa Kancelarii Sejmu. Wydał on nawet specjalną instrukcję w sprawie wymiany wydawnictw sejmowych. Również na skutek nacisków politycznych wspomniana Komisja postanowiła zaprzestać wysyłki parlamentariów polskich do biblioteki Bundestagu. Nie ominęła też Biblioteki Sejmowej akcja wycofywania książek uznanych z powodów ideologicznych za szkodliwe. Centralny Zarząd Bibliotek sporządził w końcu lat 40. listę tytułów zakazanych, a specjalna komisja wycofała je z zasobu Biblioteki i przekazała na przemiał. W latach 50. zezwolono niektórym bibliotekom (w tym Sejmowej) na posiadanie druków bezdebitowych. Ich opracowanie i przechowywanie obwarowane było szeregiem restrykcji, a udostępnianie ograniczone do wąskiego kręgu osób cieszących się zaufaniem władzy.

Po okresie bardzo szybkiego przyrostu zasobu w połowie lat 50. nastąpiła względna stabilizacja na poziomie ok. 3200 woluminów rocznie. W 1959 r. ogólny stan zbiorów wynosił 156 681 woluminów, by w 1989 r. osiągnąć 253 595. Pomimo trudności i przeszkód w wymianie materiałów, udało się obronić pożądany profil gromadzenia. Dzięki usytuowaniu przy Sejmie, formalnie najwyższym organie władzy, Biblioteka uzyskała pewne minimum autonomii w gromadzeniu materiałów obcojęzycznych, jak również stosowne przydziały dewiz na ich zakup. Warto zaznaczyć, że ponad 50 % nabywanych wydawnictw zwartych stanowiły pozycje w językach obcych, co w krajach obozu komunistycznego nie było zjawiskiem częstym. Uzyskano również egzemplarz obowiązkowy polskich druków urzędowych. Jego egzekwowanie nie było łatwe, ale w końcu udało się zgromadzić kompletny zbiór.

Wykorzystując sytuację wytworzoną po zmianie na początku 1971 r., ekipy władzy na bardziej liberalną i otwartą na relacje z Zachodem, Biblioteka przedstawiła raport ekspertów, w podsumowaniu którego stwierdzono „…dalsze pozostawianie Biblioteki Sejmowej w dotychczasowym stanie (…) prowadzi do regresu jej sprawności informacyjnej. Tylko natychmiastowa pomoc udzielona Bibliotece przez władze Sejmu może zapewnić jej niezbędne warunki rozwoju”. Przy wsparciu ze strony środowiska bibliotekarskiego oraz życzliwości wysokich urzędników Kancelarii Sejmu udało się zwiększyć zatrudnienie (z 17 w 1970 r. do 27 osób w 1974 r.), utworzyć nowy dział dokumentacji parlamentarnej a nawet podjąć wstępne prace nad koncepcją automatyzacji czynności bibliotecznych i stworzenia systemu informatycznego dla potrzeb Sejmu. Planowano rozwój funkcji Biblioteki Sejmowej tak, aby stała się Centralnym Ośrodkiem Informacji Legislacyjnej. Dla realizacji tej koncepcji została powołana Pracownia Informatyki, którą po 10 latach wydzielono jako samodzielną jednostkę organizacyjną w postaci istniejącego do dzisiaj Ośrodka Informatyki. W miarę postępu prac, liczenia kosztów i porównania koniecznych nakładów z potencjalnymi efektami przy zastosowaniu ówczesnej techniki komputerowej rezygnowano z kolejnych elementów monstrualnego systemu, ograniczając się w końcu do elektronicznej informacji adresowej o polskim ustawodawstwie aktualnym i historycznym (wstecz do 1918 r.).

Przez cały okres powojenny Biblioteka zmagała się z brakiem odpowiednich powierzchni magazynowych i pomieszczeń dla pracowników. Z powierzchnią magazynową radzono sobie przez selekcję zasobu i podwyższanie regałów – oczywiście do pewnych granic. W planach powojennej odbudowy zaprojektowano co prawda wyodrębniony w kompleksie gmachów sejmowych budynek dla Biblioteki, ale gdy został zrealizowany, przeznaczono go na inne cele, m.in. na gabinety dla wysokich urzędników oraz dla centralnego archiwum partii komunistycznej. Obecnie jest siedzibą Senatu.

W wolnej Polsce – Biblioteka Sejmowa po 1989 r.

Po częściowo wolnych wyborach z 4 czerwca 1989 r., uległa zmianie pozycja parlamentu w systemie organów władzy. Zamiast fasadowej instytucji realizującej formalnie dyrektywy partii komunistycznej Sejm stał się bodaj najważniejszym miejscem rozstrzygania spraw o decydującym dla społeczeństwa i państwa znaczeniu. Nastąpiła nie znana w okresie poprzednim intensyfikacja prac obradującego w permanencji (zamiast dwóch sesji w roku) parlamentu. Z powodu tych zmian wyraźnie wzrosło zapotrzebowanie zarówno na informację, jak i na wsparcie eksperckie. Konieczne stało się zarówno zorganizowanie własnego biura studiów i ekspertyz jak i wzmocnienie zaplecza informacyjno- dokumentacyjnego Sejmu. Biblioteka Sejmowa, zgodnie z tradycją z okresu międzywojennego, objęła swymi usługami również nowopowstały Senat wraz z jego, w większości odrębnymi, służbami. Organizacyjnie nadal pozostała częścią Kancelarii Sejmu i z jej budżetu była finansowana. W pierwszych latach przemian postępowała rozbudowa struktury Biblioteki przez przyłączanie lub tworzenie nowych agend.

W 1990 r. zrezygnowano z idei utworzenia Muzeum Sejmu Polskiego, a zespół zajmujący się przez kilka lat jego organizacją przeszedł do Biblioteki, tworząc Wydział Muzealiów. Wydział zajmuje się do dzisiaj gromadzeniem i opracowaniem muzealnym dzieł sztuki, zabytków kultury materialnej i starodruków związanych z przeszłością parlamentaryzmu. Organizuje też najczęściej dla uczczenia ważnych w dziejach Sejmu rocznic wystawy czasowe. Aktualnie zasób Wydziału zbliża się do 8300 jednostek (przedmioty sztuki, dokumenty, numizmaty).

Wiosną 1991 r. na mocy decyzji Szefa Kancelarii Sejmu została przejęta licząca 145 000 woluminów biblioteka byłego Archiwum Komitetu Centralnego partii komunistycznej. Rozwiązanie takie prawdopodobnie uratowało ciekawy księgozbiór przed rozproszeniem, ale jego realizacja wymagała ogromnej pracy organizacyjnej. Znaczna część woluminów usunięta z dotychczasowych pomieszczeń była składowana w stertach w piwnicach budynku adaptowanego właśnie na potrzeby Senatu. Po trwających blisko rok pracach porządkowych udało się ponownie udostępnić zbiory czytelnikom. Co więcej założono ich dalszy rozwój, ze szczególnym uwzględnieniem problematyki przemian zachodzących w Europie Środkowej i Wschodniej po 1989 r. oraz lewicowych ruchów politycznych i społecznych. Stanowi to swoiste nawiązanie do tradycji z okresu międzywojennego, gdy Biblioteka Sejmowa gromadziła dzieła poświęcone bolszewizmowi. Przejęty księgozbiór pozostaje wyodrębniony organizacyjnie jako Wydział Zbiorów Historii Społecznej Biblioteki Sejmowej.

Również jako wydział funkcjonuje przyłączone w 1992 r. Archiwum Sejmu. Także w tym wypadku świadomie nawiązano do tradycji z okresu II Rzeczypospolitej, chociaż nie bez znaczenia były względy praktyczne (np. eliminacja wielokrotnego gromadzenia niektórych dokumentów, ułatwienie archiwistom dostępu do materiałów źródłowych przechowywanych w Bibliotece itp.) Archiwum gromadzi, opracowuje, przechowuje i udostępnia materiały wytworzone przez Sejm, jego organy, posłów i ich biura oraz przez Kancelarię Sejmu. W 2018 r. w zasobie znajdowało się ponad 1500 mb. akt, ok. 73 000 nagrań dźwiękowych i wideofonicznych i ponad 10 000 zestawów fotografii.

Przejawem elastyczności Biblioteki w reagowaniu na zapotrzebowanie posłów na informację medialną, było utworzenie w 1991 r. Mediateki, zajmującej się rejestracją, opracowaniem i udostępnianiem nagrań wideofonicznych obrad Sejmu oraz ważniejszych informacyjnych i publicystycznych audycji z kilku kanałów telewizyjnych. W tym czasie utworzono również dział informacji prasowej publikujący codzienny i tygodniowy przegląd prasy o Sejmie w formie tradycyjnej, a od 2005 r. w formie elektronicznej i umożliwiającej bezpośredni dostęp do wycinków prasowych i ich pełnotekstowe przeszukiwanie.

W okresie intensywnych przygotowań do członkostwa Polski w Unii Europejskiej został utworzony – jako nowy wydział – Ośrodek Informacji i Dokumentacji Europejskiej z zadaniem prowadzenia obsługi informacyjnej w zakresie dokumentów i aktów prawnych Unii. Powstała strona internetowa z bogatym zestawem na bieżąco aktualizowanych informacji, m.in. o działalności Sejmu w zakresie integracji europejskiej. W okresie okołoakcesyjnym (styczeń-lipiec 2004 r.) odwiedziło ją ponad 87 500 użytkowników. Ośrodek uczestniczył również w projekcie Międzyparlamentarnej Wymiany Informacji w Sprawach Unii Europejskiej (IPEX).

W 1992 r. opracowane zostały na nowo zasady porządkujące i dyscyplinujące gromadzenie zbiorów. Gromadzone wg kryterium treściowego piśmiennictwo dotyczy przede wszystkim prawa ze szczególnym uwzględnieniem prawa konstytucyjnego, parlamentarnego, filozofii i socjologii prawa. Również publikacje z zakresu ustroju politycznego, stosunków i organizacji międzynarodowych, nauk politycznych, ekonomii i historii są nabywane w komplecie lub bogatym wyborze. Pośrednim potwierdzeniem poprawności profilu gromadzenia jest znikoma liczba wypożyczeń z innych bibliotek realizowanych na zlecenie posłów i senatorów. Około 40 % nabytków stanowią wydawnictwa w językach obcych.

Najpoważniejszym wyzwaniem, przed którym stanęła Biblioteka w ostatnim dwudziestoleciu była automatyzacja prac bibliotecznych, rozumiana jako całkowita zmiana narzędzi pracy, nakierowana na zwiększenie efektywności i tempa obsługi użytkowników oraz poszerzenie dostępu do informacji poprzez strony www. W 1993 r. zakupiono średniej klasy zintegrowany system biblioteczny (ALEPH), który w pełni zaspokajał projektowane potrzeby Biblioteki Sejmowej. Elastyczność i modularna budowa systemu, odpowiadająca podstawowym funkcjom bibliotecznym (gromadzenie, opracowanie, udostępnianie i informacja o zbiorach) pozwalała na automatyzację wszystkich procesów bibliotecznych, a jednocześnie umożliwiała stopniowe uruchamianie kolejnych modułów. Eksploatację systemu – po jego spolszczeniu – rozpoczęto od katalogowania nabytków, aby jak najszybciej udostępnić najbardziej widoczny dla użytkowników (i decydentów) fragment – katalog najnowszych zbiorów. Do 1997 r. uruchomiono wszystkie moduły systemu i już wkrótce 96% pozycji poszukiwanych przez użytkowników znajdowało się w katalogu zautomatyzowanym.

Do najpoważniejszych problemów związanych z automatyzacją należał wybór języka informacyjno-wyszukiwawczego, odpowiedniego do potrzeb biblioteki parlamentarnej. Po analizie kilku takich języków przystąpiono do tworzenia własnego, jednolitego języka informacyjno-wyszukiwawczego, dostosowanego zarówno do zawartości treściowej dokumentów parlamentarnych, jak i do wymogów systemu zautomatyzowanego. Efektem był jednolity system tezaurusów STEBIS oparty o wielojęzyczny tezaurus Parlamentu Europejskiego – EuroVoc. System jest aktualizowany i rozwijany, a stała współpraca z zespołem tezaurusa EuroVoc polega m.in. na proponowaniu nowych deskryptorów oraz przekazaniu w 2005 r. na potrzeby Parlamentu Europejskiego oficjalnej i polskiej wersji językowej tezaurusa.

Biblioteka Sejmowa uczestniczy w wielu formach współpracy międzynarodowej (International Federation of Library Associations and Institutions (IFLA), Interantional Council on Archives (ICA), International Group of Ex Libris Users (IGeLU), Visegrad Digital Parliamentary Library+ (VDPL+), European Centre for Parliamentary Research and Documentation (ECPRD), Interparliamentary EU Information Exchange (IPEX) i in.), zawsze wychodząc z założenia, że jest to niezbędne dla weryfikacji własnego poziomu przygotowania do realizacji zadań oraz że pozwala korzystać z wiedzy i doświadczenia innych bibliotek parlamentarnych. W 2017 r., wspólnie z Biurem Analiz, Dokumentacji i Korespondencji Kancelarii Senatu, Biblioteka zorganizowała 33. konferencję Sekcji Bibliotek i Służb Badawczych Parlamentów IFLA. Hasłem przewodnim konferencji był temat „Information as the foundation for social solidarity: the role of parliamentary libraries and research services”. W spotkaniu wzięło udział 140 uczestników z 49 krajów.

W swoim obecnym kształcie organizacyjnym nawiązującym do okresu II Rzeczypospolitej, Biblioteka wypełnia trzy zadania (biblioteki, archiwum i muzeum), które w sumie składają się na zaplecze informacyjno-dokumentacyjne Sejmu. Bogate i starannie wyprofilowane zasoby biblioteczne, skrupulatnie gromadzona dokumentacja archiwalna oraz zbiory kultury materialnej i dzieł sztuki pozwalają na udzielenie parlamentarzystom i innym użytkownikom odpowiedzi na ogromną większość pytań. W oparciu o zbiory Biblioteki powstało w przeszłości i nadal powstaje wiele poważnych prac naukowych z zakresu prawa, politologii i historii. Obok posługiwania się nowoczesnymi formami informacji, Biblioteka dąży do umożliwienia zarówno posłom jak i szerszemu gronu użytkowników obcowania z rękopisami, starodrukami, oryginalnymi dokumentami i działami sztuki. Pamięć o tradycji w połączeniu z wykorzystaniem najnowszych technik, stanowi rys charakterystyczny dnia dzisiejszego Biblioteki Sejmowej.