KONWENCJA DOTYCZĄCA UŁATWIEŃ CELNYCH DLA TURYSTYKI

Przekład

Umawiające się Państwa,

Pragnąc ułatwić rozwój międzynarodowej turystyki,

Postanowiły zawrzeć Konwencję i zgodziły się na następujące postanowienia:

Art. 1

Dla celów niniejszej Konwencji:

Art. 2

1. Z zastrzeżeniem innych warunków, przewidzianych w niniejszej Konwencji, każde z Umawiających się Państw zezwoli na przywóz czasowy bez opłat i należności przywozowych rzeczy osobistych, przywożonych przez turystę, pod warunkiem, że są one przeznaczone do jego osobistego użytku, że turysta przewozi je na sobie lub w towarzyszącym mu bagażu, że nie zachodzi obawa nadużycia oraz że te rzeczy będą wywiezione przez turystę przy opuszczaniu kraju.

2. Określenie rzeczy osobiste oznacza wszelkiego rodzaju odzież i inne artykuły, zarówno nowe, jak i używane, których turysta może osobiście potrzebować w rozsądnych granicach, biorąc pod uwagę wszelkie okoliczności jego przyjazdu, lecz wykluczając wszelkie towary przywożone dla celów handlowych.

3.¹⁾ Rzeczy osobiste obejmują między innymi następujące przedmioty, pod warunkiem że mogą one być uważane za używane:

Art. 3

Z zastrzeżeniem innych warunków, przewidzianych w niniejszej Konwencji, każde z Umawiających się Państw zezwoli na przywóz bez opłat i należności przywozowych następujących artykułów przywożonych przez turystę na jego osobisty użytek, pod warunkiem, że przewozi je na sobie lub towarzyszącym mu ręcznym bagażu i że nie zachodzi obawa nadużycia:

Art. 4

Z zastrzeżeniem innych warunków, przewidzianych w niniejszej Konwencji, każde z Umawiających się Państw udzieli turyście z zastrzeżeniem, że nie zachodzi obawa nadużycia:

Art. 5

Każde z umawiających się Państw może żądać, aby przedmioty, wymienione w artykule 2, jeżeli posiadają dużą wartość, były objęte pozwoleniem na czasowy przywóz.

Art. 6

Umawiające się Państwa będą starały się nie wprowadzać formalności celnych, które mogłyby stać się przeszkodą w rozwoju turystyki międzynarodowej.

Art. 7

W celu przyspieszenia załatwiania formalności celnych Umawiające się Państwa, które sąsiadują ze sobą, będą starały się umiejscawiać odpowiednie placówki celne blisko przy sobie i zapewnić ich urzędowanie w tych samych godzinach.

Art. 8

Postanowienia niniejszej Konwencji nie przeszkadzają w niczym stosowaniu policyjnych lub innych przepisów dotyczących przywozu, posiadania i noszenia broni i amunicji.

Art. 9

Każde z Umawiających się Państw uznaje, że wszelkie wydawane przez nie zakazy przywozu lub wywozu przedmiotów, objętych niniejszą Konwencją, będą stosowały się tylko o tyle, o ile opierają się na względach nie posiadających charakteru gospodarczego, jak moralność publiczna, bezpieczeństwo publiczne, zdrowie publiczne, higiena lub względy natury weterynaryjnej i fitopatalogicznej.

Art. 10

Zwolnienia i inne ułatwienia, przewidziane przez niniejszą Konwencję, nie stosują się do ruchu granicznego.

Nie będą one również automatycznie stosowane:

Art. 11

W przypadku oszustwa, wykroczenia lub nadużycia Umawiające się Państwa mają prawo przedsięwziąć środki w celu odzyskania odpowiednich opłat i należności przywozowych, jak również w celu nałożenia kar, na które zasłużyły osoby korzystające ze zwolnień lub innych ułatwień.

Art. 12

Każde naruszenie postanowień niniejszej Konwencji, każda substytucja, fałszywa deklaracja lub czynność, powodująca niesłuszne przyznanie jakiejś osobie lub rzeczy korzyści wynikających z systemu przywozu, przewidzianego w niniejszej Konwencji, naraża winnego w kraju, w którym przekroczenie zostało popełnione, na kary przewidziane w ustawodawstwie tego kraju.

Art. 13

Żadne postanowienie niniejszej Konwencji nie wyłącza prawa Umawiających się Państw, które tworzą unię celną lub gospodarczą, do wydawania specjalnych przepisów dla osób, które zamieszkują w krajach należących do tej unii.

Art. 14

1. Niniejsza Konwencja będzie otwarta do dnia 31 grudnia 1954 roku do podpisania w imieniu każdego Państwa, będącego członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych i dla każdego innego Państwa zaproszonego do wzięcia udziału w Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie formalności celnych dotyczących czasowego przywozu prywatnych motorowych pojazdów drogowych i turystyki, odbytej w Nowym Jorku w maju i czerwcu 1954 roku i nazwanej dalej Konferencją.

2. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji i dokumenty ratyfikacyjne będą złożone Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Art. 15

1. Poczynając od dnia 1 stycznia 1955 roku każde Państwo wymienione w paragrafie 1 artykułu 14 i każde inne Państwo, zaproszone przez Radę Gospodarczo-Społeczną Narodów Zjednoczonych, będą mogły przystąpić do niniejszej Konwencji. Przystąpienie będzie mogło być dokonane również w imieniu każdego obszaru powierniczego, którego władzą administracyjną jest Organizacja Narodów Zjednoczonych.

2. Przystąpienie będzie dokonywane przez złożenie dokumentu przystąpienia Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Art. 16

1. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia następującego po dacie złożenia piętnastego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo bez zastrzeżeń albo z zastrzeżeniami przyjętymi zgodnie z artykułem 20.

2. Dla każdego Państwa, które ją ratyfikowało lub do niej przystąpiło po dacie złożenia piętnastego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia stosownie do poprzedniego paragrafu, Konwencja wejdzie w życie ²⁾ dziewięćdziesiątego dnia następującego po dacie złożenia przez to Państwo jego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo bez zastrzeżeń albo z zastrzeżeniami przyjętymi zgodnie z artykułem 20.

Art. 17

1. Po trzyletnim okresie obowiązywania niniejszej Konwencji każde umawiające się Państwo będzie mogło wypowiedzieć ją w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

2. Wypowiedzenie nabierze mocy w piętnaście miesięcy po dacie otrzymania przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych notyfikacji o wypowiedzeniu.

Art. 18

Niniejsza Konwencja przestanie obowiązywać, jeżeli po jej wejściu w życie ilość Umawiających się Państw będzie mniejsza niż osiem w okresie dwunastu kolejnych miesięcy.

Art. 19

1. Każde państwo będzie mogło w chwili składania dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo w każdym innym późniejszym terminie oświadczyć w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, że niniejsza Konwencja będzie miała zastosowanie do wszystkich lub części terytoriów, które reprezentuje w stosunkach międzynarodowych. Konwencja będzie miała zastosowanie do terytoriów wymienionych w notyfikacji albo poczynając od dziewięćdziesiątego dnia po otrzymaniu tej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego, jeżeli notyfikacja nie zawiera zastrzeżeń, albo poczynając od dziewięćdziesiątego dnia po nabraniu przez nią mocy zgodnie z artykułem 20, albo w dniu, w którym Konwencja wejdzie w życie dla danego Państwa, przyjmując, że data najpóźniejsza jest decydująca.

2. Każde Państwo, które złoży zgodnie z poprzednim paragrafem oświadczenie, mające na celu spowodowanie zastosowania niniejszej Konwencji do terytorium, które reprezentuje w stosunkach międzynarodowych, będzie mogło zgodnie z artykułem 17 wypowiedzieć Konwencję w odniesieniu do tego terytorium.

Art. 20

1. Zastrzeżenia do niniejszej Konwencji, zgłoszone przed podpisaniem Aktu końcowego, będą dopuszczone, jeśli zostały przyjęte przez większość członków Konferencji i zaprotokołowane w Akcie końcowym.

2. Zastrzeżenia do niniejszej Konwencji, zgłoszone po podpisaniu Aktu końcowego, nie będą dopuszczone, jeżeli jedna trzecia Państw podpisujących lub Państw Umawiających się wyrazi sprzeciw w sposób niżej przewidziany.

3. Tekst każdego zastrzeżenia, zgłoszonego przez jakieś Państwo Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych w czasie podpisywania, składania dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo jakiejkolwiek notyfikacji, przewidzianej w artykule 19, będzie rozesłany przez Sekretarza Generalnego wszystkim Państwom, które podpisały lub ratyfikowały niniejszą Konwencję albo do niej przystąpiły. Zastrzeżenie nie będzie przyjęte, jeżeli jedna trzecia tych Państw wyrazi sprzeciw w przeciągu dziewięćdziesięciu dni od daty wysłania zawiadomienia. Sekretarz Generalny powiadomi wszystkie Państwa, o których mowa w niniejszym paragrafie, o każdym otrzymanym przez niego sprzeciwie, jak również o przyjęciu lub odrzuceniu zastrzeżenia.

4. Każdy sprzeciw zgłoszony przez Państwo, które podpisało Konwencję, lecz jej nie ratyfikowało, przestaje skutkować, jeżeli Państwo dokonujące sprzeciwu nie ratyfikowało Konwencji w okresie dziewięciu miesięcy od daty tego sprzeciwu. Jeżeli fakt, że sprzeciw przestaje skutkować, powoduje przyjęcie zastrzeżenia zgodnie z poprzednim paragrafem, Sekretarz Generalny zawiadomi o tym Państwa, o których mowa w tym paragrafie. Pomimo postanowień poprzedniego paragrafu tekst zastrzeżenia nie będzie przesłany żadnemu Państwu podpisującemu, które nie ratyfikowało Konwencji w przeciągu trzech lat od chwili złożenia podpisu w jego imieniu.

5. Państwo składające zastrzeżenie może wycofać je w przeciągu dwunastu miesięcy od daty wysłania przez Sekretarza Generalnego zawiadomienia, o którym mowa w paragrafie 3, że zastrzeżenie zostało odrzucone zgodnie z procedurą, przewidzianą w tym paragrafie. W takim przypadku dokument ratyfikacji lub przystąpienia albo też notyfikacja przewidziana w artykule 19 nabierze mocy w stosunku do tego Państwa od daty wycofania zastrzeżenia. W oczekiwaniu na to wycofanie dokument bądź notyfikacja nie będzie skutkować, chyba że zastrzeżenie zostanie następnie przyjęte zgodnie z postanowieniami paragrafu 4.

6. Zastrzeżenia przyjęte zgodnie z niniejszym artykułem mogą być w każdej chwili wycofane w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego.

7. Żadne Umawiające się Państwo nie jest obowiązane do przyznania Państwu zgłaszającemu zastrzeżenie - korzyści przewidzianych w postanowieniach Konwencji, które są przedmiotem zastrzeżenia. Każde Państwo, korzystające z tego prawa, zawiadomi o tym Sekretarza Generalnego, a ten ostatni zawiadomi o tym wszystkie podpisujące i Umawiające się Państwa.

Art. 21

1. Wszelki spór między dwoma lub wieloma Umawiającymi się Państwami, dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej Konwencji, będzie w miarę możności rozwiązywany w drodze rokowań między Państwami będącymi w sporze.

2. Wszelki spór, który nie zostanie rozwiązany w drodze rokowań, będzie poddany arbitrażowi, jeżeli zażąda tego którekolwiek z Umawiających się Państw będących w sporze, i będzie w następstwie odesłany do jednego lub więcej arbitrów wybranych po wspólnym porozumieniu przez Państwa będące w sporze. Jeżeli w ciągu trzech miesięcy od daty zażądania arbitrażu Państwa będące w sporze nie dojdą do porozumienia co do wyboru arbitra lub arbitrów, każde z tych Państw będzie mogło zwrócić się do Przewodniczącego Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości z prośbą o wyznaczenie jednego arbitra, któremu spór zostanie przedłożony do rozstrzygnięcia.

3. Orzeczenie arbitra lub arbitrów, wyznaczonych zgodnie z poprzednim paragrafem, będzie obowiązujące dla zainteresowanych Umawiających się Państw.

Art. 22

1. Po upływie trzyletniego okresu obowiązywania niniejszej Konwencji każde Umawiające się Państwo będzie mogło w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych zażądać zwołania konferencji, mającej na celu dokonanie rewizji niniejszej Konwencji. Sekretarz Generalny powiadomi o tym żądaniu wszystkie Umawiające się Państwa i zwoła konferencję rewizyjną, jeżeli w przeciągu czterech miesięcy od daty notyfikacji, skierowanej przez niego, przynajmniej połowa Umawiających się Państw powiadomi go o swej zgodzie na to żądanie.

2. Jeżeli konferencja zwołana jest zgodnie z poprzednim paragrafem, Sekretarz Generalny zawiadomi o tym wszystkie Umawiające się Państwa i zaprosi je do przedstawienia w ciągu trzech miesięcy propozycji, których życzyłyby sobie rozpatrzenia przez konferencję. Sekretarz Generalny zakomunikuje wszystkim Umawiającym się Państwom tymczasowy porządek dzienny konferencji, jak również tekst tych propozycji, co najmniej na trzy miesiące przed datą otwarcia Konferencji.

3. Sekretarz Generalny zaprosi na każdą konferencję, zwołaną zgodnie z niniejszym artykułem, wszystkie Umawiające się Państwa i wszystkie inne Państwa, będące członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych lub którejkolwiek z instytucji wyspecjalizowanych.

Art. 23

1. Każde Umawiające się Państwo będzie mogło zaproponować jedną lub więcej poprawek do niniejszej Konwencji. Tekst każdego projektu poprawki będzie zakomunikowany Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, który przekaże go wszystkim Umawiającym się Państwom.

2. Każdy projekt poprawki, który zostanie przekazany zgodnie z poprzednim paragrafem, będzie uważany za przyjęty, jeżeli żadne Umawiające się Państwo nie wniesie sprzeciwu w ciągu sześciu miesięcy, licząc od daty przekazania projektu poprawki przez Sekretarza Generalnego.

3. Sekretarz Generalny powiadomi możliwie jak najwcześniej wszystkie Umawiające się Państwa o tym, czy został wyrażony sprzeciw w stosunku do projektu poprawki, a w razie braku sprzeciwu poprawka zacznie obowiązywać wszystkie Umawiające się Państwa w trzy miesiące po upływie sześciomiesięcznego okresu, o którym mowa w poprzednim paragrafie.

Art. 24

Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych będzie powiadamiał wszystkie Państwa będące członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych i wszystkie inne Państwa, zaproszone do wzięcia udziału w Konferencji o:

Art. 25

Oryginał niniejszej Konwencji zostanie złożony Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, który prześle jej uwierzytelnione odpisy wszystkim członkom Organizacji Narodów Zjednoczonych i wszystkim innym Państwom zaproszonym do wzięcia udziału w Konferencji.

Na dowód czego niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję.

Sporządzono w Nowym Jorku, dnia czwartego czerwca tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego czwartego roku, w jednym egzemplarzu w językach angielskim, francuskim i hiszpańskim, przy czym każdy z tych tekstów jest jednakowo autentyczny.

Zobowiązuje się Sekretarza Generalnego do przygotowania miarodajnego przekładu niniejszej Konwencji na języki chiński i rosyjski oraz do dołączenia tekstów chińskiego i rosyjskiego do tekstów angielskiego, francuskiego i hiszpańskiego przy przesyłaniu Państwom uwierzytelnionych odpisów, o których mowa w artykule 25 niniejszej Konwencji.

Za Argentynę:

Ad referendum

DR. J. ESTEVARENA

Za Austrię:

DR J. STANGELBERGER

Za Królestwo Belgii:

Z zastrzeżeniem ratyfikacji

CH. HOPCHET

Za Kambodżę:

IEM KADUL

Za Kanadę:

J. E. THIBAULT

Za Cejlon:

H. SHIRLEY AMERASINGHE

Za Costa Ricę:

Ad referendum

J. F. CARBALLO

Za Kubę:

JOSE MIGUEL RIBAS

Za Republikę Dominikańską:

Ad referendum

R. O. GALVAN

Za Ekwador:

B. OQUENDO

Za Egipt:

Z zastrzeżeniem w Akcie Końcowym

RACHAD MOURAD

Za Francję:

PHILIPPE DE SEYNES

Za Niemiecką Republikę Federalną:

RICHARD PAULING

WALTER WAGNER

Za Gwatemalę:

Z zastrzeżeniem w Akcie Końcowym

E. CASTILLO ARRIOLA

Za Haiti:

Z zastrzeżeniem w Akcie Końcowym

ERNEST G. CHAUVET

Za Honduras:

TIBURCIO CARIAS JR.

Za Włochy:

UGO CALDERONI

Za Meksyk:

JOSE A. BUFORT

Za Monaco:

MARCEL A. PALMARO

Za Królestwo Holandii:

PAYMANS

Za Panamę:

Ad referendum

ERNESTO DE LA OSSA

Za Republikę Filipiny:

MAURO MENDEZ

Za Portugalię:

Ad referendum

FREIRE DE ANDRADE

Za Hiszpanię:

Ad referendum

R. DE LA PRESILLA

Za Szwecję:

Z zastrzeżeniem w Akcie Końcowym

G. DE SYDOW

A. APPELTOFFT

Za Szwajcarię:

FR. LUTHI

Za Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii:

CHARLES HENRY BLAKE

Za Stany Zjednoczone Ameryki:

JAMES J. WADSWORTH

HENRY H. KELLY

Za Urugwaj:

Ad referendum

E. RODRIGUEZ FABREGAT

Za Watykan:

Monseigneur

THOMAS J. McMAHON

¹⁾ W brzmieniu ustalonym przez oświadczenie rządowe z dnia 20 marca 1968 r. w sprawie wejścia w życie poprawki do artykułu 2 ust. 3 Konwencji dotyczącej ułatwień celnych dla turystyki, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 4 czerwca 1954 r. (Dz. U. 1968 r. Nr 11 poz. 60).

²⁾ Konwencja weszła w życie w stosunku do Polski dnia 14 czerwca 1960 r.