CZĘŚĆ IV
Stosowanie konwencji do statków istniejących
Art. 18.
1. Z zastrzeżeniem postanowień § § 2, 3 i 4 niniejszego artykułu, niniejszą konwencję stosuje się do statków, których stępka została położona już po wejściu w życie konwencji dla terytorium, na którym statek jest zarejestrowany.
2. Gdy chodzi o statek całkowicie wykończony w dacie, w której ta konwencja wejdzie w życie1) na terytorium, na którym statek jest zarejestrowany i jeśli statek jest poniżej poziomu przepisów, sformułowanych w części III niniejszej konwencji, właściwa władza będzie mogła wymagać, po zasięgnięciu opinii organizacji armatorów lub samych armatorów i uznanych bona fide związków zawodowych marynarzy, aby dokonano takich uznanych za możliwe przeróbek, by statek odpowiadał przepisom konwencji, mając na względzie wchodzące w grę zagadnienia praktyczne, w chwili kiedy:
a) statek jest ponownie rejestrowany;
b) dokonywane są znaczne przeróbki konstrukcyjne lub poważne naprawy na statku w związku z zastosowaniem obmyślonego na dalszą metę planu, a nie wskutek wypadku lub nagłej potrzeby.
3. Gdy chodzi o statek będący w budowie lub w trakcie przebudowy w terminie wejścia w życie niniejszej konwencji dla terytorium jego rejestracji, właściwa władza będzie mogła, po zasięgnięciu opinii organizacji armatorów lub samych armatorów i uznanych bona fide związków zawodowych marynarzy, zażądać, aby poczyniono na statku takie zmiany celem dostosowania go do przepisów konwencji, jakie uważa ona za możliwe, mając na uwadze zagadnienia praktyczne, jakie wchodzą w grę; zmiany te stanowić powinny ostateczne zastosowanie się do przepisów konwencji, o ile i dopóki nie przystąpi się do ponownej rejestracji statku.
4. Gdy statek, o ile nie chodzi o statek wymieniony w § § 2 i 3 niniejszego artykułu lub do którego niniejsza konwencja miała zastosowanie w trakcie budowy, jest ponownie rejestrowany na terytorium po terminie, w jakim weszła na nim w życie niniejsza konwencja, właściwa władza będzie mogła wymagać, po zasięgnięciu opinii organizacji armatorów lub samych armatorów i uznanych bona fide związków zawodowych marynarzy, aby poczyniono w statku, w celu dostosowania go do przepisów konwencji, takie zmiany, jakie uważa ona za możliwe, mając na względzie zagadnienia praktyczne, jakie wchodzą w grę; zmiany te stanowić powinny ostateczne zastosowanie przepisów konwencji, o ile i dopóki nie nastąpi ponowna rejestracja statku.
1) Konwencja weszła w życie w stosunku do Polski dnia 14 września 1954 r.
Ciąg dalszy