CZĘŚĆ V

Postanowienia końcowe

Art. 19.

Nic w niniejszej konwencji nie może naruszyć żadnej ustawy, orzeczenia, zwyczaju lub umowy między armatorami a marynarzami, które zapewniają warunki korzystniejsze od tych, które przewiduje niniejsza konwencja.

Art. 20.

Formalne ratyfikacje niniejszej konwencji zostaną przesłane Generalnemu Dyrektorowi Międzynarodowego Biura Pracy do zarejestrowania.

Art. 21.

1. Niniejsza konwencja będzie obowiązywała tylko tych Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, których ratyfikacje zostały zarejestrowane przez Dyrektora Generalnego.

2. Nabierze ona mocy w sześć miesięcy od daty, w której zarejestrowano ratyfikacje siedmiu spośród następujących krajów: Stany Zjednoczone Ameryki, Argentyna, Australia, Belgia, Brazylia, Kanada, Chile, Chiny, Dania, Finlandia, Francja, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii, Grecja, Indie, Irlandia, Włochy, Norwegia, Holandia, Polska, Portugalia, Szwecja, Turcja i Jugosławia, przy czym w tej liczbie powinny znajdować się przynajmniej cztery kraje, z których każdy ma marynarkę handlową o tonażu co najmniej jednego miliona ton rejestrowych brutto. Postanowienie to ma na celu ułatwienie szybkiej ratyfikacji konwencji przez Państwa - Członków i zachęcenie do tej ratyfikacji.

3. Następnie niniejsza konwencja wejdzie w życie¹⁾ dla każdego Członka w sześć miesięcy od daty zarejestrowania jej ratyfikacji.

Art. 22.

1. Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, może wypowiedzieć ją po upływie dziesięciu lat od daty, w której konwencja wejdzie w życie, aktem przesłanym Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy do rejestracji. Wypowiedzenie nabiera mocy dopiero po upływie roku od daty, w której zostało zarejestrowane.

2. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, a który w ciągu roku po upływie okresu dziesięciu lat, wymienionego w poprzednim paragrafie, nie skorzysta z prawa wypowiedzenia przewidzianego w niniejszym artykule, będzie związany na następny okres dziesięciu lat, po czym może wypowiedzieć niniejszą konwencję po upływie każdego okresu dziesięciu lat w warunkach przewidzianych w niniejszym artykule.

Art. 23.

1. Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zawiadomi wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy o zarejestrowaniu wszystkich ratyfikacji i wypowiedzeń, przesłanych mu przez Członków Organizacji.

2. Zawiadamiając Członków Organizacji o rejestracji ostatniej ratyfikacji, wymaganej do wprowadzenia konwencji w życie, Dyrektor Generalny zwróci uwagę Członków Organizacji na datę, w której konwencja wejdzie w życie.

Art. 24.

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy poda Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych do zarejestrowania, zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych, dokładne informacje o wszystkich ratyfikacjach i aktach wypowiedzenia, zarejestrowanych przez niego zgodnie z postanowieniami poprzednich artykułów.

Art. 25.

Po upływie każdego okresu dziesięciu lat po wejściu w życie niniejszej konwencji Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy złoży Ogólnej Konferencji sprawozdanie z działania niniejszej konwencji i rozważy, czy pożądane będzie umieszczenie na porządku obrad Konferencji sprawy jej rewizji w całości lub częściowo.

Art. 26.

1. Jeżeli Konferencja przyjmie nową konwencję, stanowiącą rewizję konwencji niniejszej w całości lub częściowo, to o ile nowa konwencja nie postanowi inaczej -

2. Niniejsza konwencja pozostanie w każdym razie w mocy w swej obecnej formie i treści dla tych Członków, którzy ją ratyfikowali, a nie ratyfikowali konwencji zrewidowanej.

Art. 27.

Brzmienie francuskie i angielskie tekstu niniejszej konwencji jest jednakowo miarodajne.

¹⁾ Konwencja weszła w życie w stosunku do Polski dnia 14 września 1954 r.

Art. 102.

1. Każdy traktat i każdy układ międzynarodowy, zawarty przez któregokolwiek członka Narodów Zjednoczonych po wejściu w życie niniejszej Karty, powinien być możliwie jak najprędzej zarejestrowany w Sekretariacie i przez Sekretariat ogłoszony.

2. W razie gdyby jakikolwiek tego rodzaju traktat lub układ międzynarodowy nie został zarejestrowany zgodnie z postanowieniami ustępu 1 niniejszego artykułu, to żadna ze stron umawiających się nie będzie mogła powoływać się na taki traktat albo układ przed którymkolwiek organem Narodów Zjednoczonych.