Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy Ligi Narodów,

zwołana w Genewie przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zgromadzona tam w dniu 25 maja 1927 r. na swej dziesiątej sesji,

postanowiwszy przyjąć pewne wnioski, dotyczące ubezpieczenia na wypadek choroby pracowników rolnych, która to kwestia zawarta jest w pierwszym punkcie porządku obrad sesji, i

postanowiwszy, że wnioski te mają być ujęte w formę projektu konwencji międzynarodowej,

przyjmuje w dniu piętnastym czerwca tysiąc dziewięćset dwudziestego siódmego roku poniższy projekt konwencji do ratyfikacji przez członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, stosownie do postanowień części XIII Traktatu Wersalskiego i odpowiednich części innych Traktatów Pokoju:

Art. 1.

Każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, który ratyfikuje niniejszą konwencję, zobowiązuje się do ustanowienia obowiązkowego ubezpieczenia na wypadek choroby dla pracowników rolnych, na warunkach co najmniej równych przewidzianym w niniejszej konwencji.

Art. 2.

Obowiązkowe ubezpieczenie na wypadek choroby ma zastosowanie do robotników, pracowników umysłowych i uczniów, zatrudnionych w przedsiębiorstwach rolnych.

Jednakże każdy z Członków może przewidzieć w swym ustawodawstwie narodowym takie wyjątki, jakie uzna za konieczne, jeżeli chodzi o:

Poza tym mogą być wyłączeni z obowiązkowego ubezpieczenia na wypadek choroby osoby, które na podstawie ustawy, zarządzenia lub specjalnego statutu mają w przypadku choroby prawo do korzyści co najmniej równych, ogólnie biorąc, korzyściom przewidzianym w niniejszej konwencji.

Art. 3.

Ubezpieczony, niezdolny do pracy wskutek nienormalnego stanu swego zdrowia, fizycznego lub umysłowego, ma prawo do odszkodowania w gotówce co najmniej przez pierwsze dwadzieścia sześć tygodni niezdolności do pracy, licząc od pierwszego dnia, od którego przysługuje odszkodowanie.

Przyznanie odszkodowania może być uzależnione od wypełnienia przez ubezpieczonego okresu ubezpieczenia i od upływu okresu wyczekiwania, nie przekraczającego trzech dni.

Odszkodowanie może być zawieszone:

Art. 4.

Ubezpieczony ma prawo od początku choroby i co najmniej do upływu okresu przewidzianego dla otrzymywania odszkodowania do bezpłatnej opieki ze strony lekarza, należycie wykwalifikowanego, jak również do zaopatrzenia w środki lecznicze i terapeutyczne, wystarczające tak pod względem jakości, jak i ilości.

Jednakże może być nałożony na ubezpieczonego obowiązek ponoszenia w części kosztów opieki na warunkach, określonych przez ustawodawstwo narodowe.

Opieka lekarska może być zawieszona na czas, w którym ubezpieczony uchyla się bez uzasadnionych powodów do zastosowania się do przepisów lekarskich lub do zarządzeń co do zachowania się w czasie choroby, albo zaniedbuje korzystanie z opieki, przyznanej mu przez instytucję ubezpieczeniową.

Art. 5.

Ustawodawstwo narodowe może dopuścić lub nakazać udzielanie opieki lekarskiej członkom rodziny ubezpieczonego, żyjącym w jego gospodarstwie i pozostającym na jego utrzymaniu; ustawodawstwo to określi warunki, na jakich opieka ta będzie mogła być udzielana.

Art. 6.

Ubezpieczenie na wypadek choroby powinno być wykonywane przez autonomiczne instytucje, nie mającą żadnych celów zysku i pozostające pod kontrolą administracyjną i finansową władz publicznych.

Instytucje powstałe z inicjatywy prywatnej, powinny być przedmiotem specjalnego uznania władz publicznych.

Ubezpieczeni powinni być dopuszczeni do udziału w kierowaniu autonomicznymi instytucjami ubezpieczenia na warunkach, określonych przez ustawodawstwo narodowe.

Jednakże ubezpieczenie na wypadek choroby może być wykonywane bezpośrednio przez Państwo, jeżeli i jak długo wykonywanie tego ubezpieczenia przez autonomiczne instytucje byłoby trudne lub niemożliwe albo niewskazane z uwagi na warunki narodowe, a mianowicie z uwagi na niewystarczający rozwój organizacji zawodowych pracodawców i pracowników.

Art. 7.

Ubezpieczeni i ich pracodawcy powinni brać udział w gromadzeniu środków finansowych ubezpieczenia na wypadek choroby.

Do ustawodawstwa narodowego należy ustalenie udziału finansowego władz publicznych.

Art. 8.

Ubezpieczonemu powinno być przyznane prawo odwołania się w przypadku sporu, dotyczące jego prawa do świadczeń.

Art. 9.

Państwa, które posiadają rozległe terytoria słabo zaludnione, mogą nie stosować postanowień niniejszej konwencji w częściach swego terytorium, gdzie wskutek słabego zaludnienia i rzadkiego rozmieszczenia ludności oraz niewystarczających środków komunikacyjnych organizowanie ubezpieczenia na wypadek choroby stosownie do niniejszej konwencji byłoby niemożliwe.

Państwa, które życzyłyby sobie skorzystać z upoważnienia niniejszego artykułu, powinny zawiadomić o swym zamiarze Sekretarza Generalnego Ligi Narodów jednocześnie z zakomunikowaniem o formalnym dokonaniu przez nie ratyfikacji konwencji. Powinny one wskazać Międzynarodowemu Biuru Pracy części swych terytoriów, na których zastosują wymienione odchylenie, podając jednocześnie motywy swej decyzji.

W Europie przewidziane w niniejszym artykule odchylenie może być zastosowane tylko w Finlandii.

Art. 10.

Oficjalne ratyfikacje niniejszej konwencji, przewidziane w części XIII Traktatu Wersalskiego i w odpowiednich częściach innych Traktatów Pokoju, będą zakomunikowane Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów i będą przez niego zarejestrowane.

Art. 11.

Konwencja niniejsza wejdzie w życie¹⁾ po upływie 90 dni od zarejestrowania przez Sekretarza Generalnego jej ratyfikacji przez dwóch Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy.

Wiąże ona tylko Członków, których ratyfikacje zostały zarejestrowane w Sekretariacie.

Następnie konwencja ta wejdzie w życie dla każdego Członka po upływie 90 dni od daty zarejestrowania dokumentu jego ratyfikacji w Sekretariacie.

Art. 12.

Niezwłocznie po zarejestrowaniu dokumentów ratyfikacyjnych dwóch członków Międzynarodowej Organizacji Pracy w Sekretariacie, Sekretarz Generalny Ligi Narodów poda ten fakt do wiadomości wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy. Będzie on również zawiadamiać Członków o zarejestrowaniu dokumentów ratyfikacyjnych, nadsyłanych mu później przez wszystkich innych Członków Organizacji.

Art. 13.

Z zastrzeżeniem postanowień art. 11 każdy Członek, który ratyfikuje niniejszą konwencję, zobowiązuje się zastosować postanowienia art. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 i 9 najpóźniej od 1 stycznia 1929 r. i przedsięwziąć takie środki, które okażą się konieczne dla faktycznego stosowania tych postanowień.

Art. 14.

Każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, który ratyfikuje niniejszą konwencję, zobowiązuje się stosować tę konwencję w swych koloniach, posiadłościach i protektoratach, stosownie do art. 421 Traktatu Wersalskiego i odpowiednich artykułów innych Traktatów Pokoju.

Art. 15.

Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, może po upływie lat dziesięciu od daty pierwotnego wejścia jej w życie wypowiedzieć ją aktem, zakomunikowanym Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów i przez niego zarejestrowanym. Wypowiedzenie to nabiera mocy dopiero po upływie roku od daty zarejestrowania w Sekretariacie.

Art. 16.

Po upływie każdego okresu dziesięciolecia Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy złoży Konferencji Ogólnej sprawozdanie o stosowaniu niniejszej konwencji i postanowi, czy należy umieścić na porządku obrad Konferencji sprawę rewizji lub zmiany tej konwencji.

Art. 17.

Oba teksty, francuski i angielski, niniejszej konwencji są miarodajne.

¹⁾ Konwencja weszła w życie dnia 29 września 1948 r.