Rozdział VI.

Postanowienia końcowe.

Art. 9.

Zastrzeżenia w stosunku do niniejszej Konwencji są niedopuszczalne.

Art. 10.

Wszelkie spory między Państwami uczestniczącymi w niniejszej Konwencji co do jej interpretacji lub stosowania, które nie zostaną uregulowane drogą rokowań, będą na wniosek którejkolwiek ze stron w sporze przekazane do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, chyba że zainteresowane strony zgodzą się na inny sposób załatwienia.

Art. 11.

1. Niniejsza Konwencja będzie otwarta do dnia 1 lipca 1957 r. do podpisu przez Państwa będące Członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych lub jakiejkolwiek instytucji wyspecjalizowanej. Będzie ona ratyfikowana przez Państwa podpisujące i dokumenty ratyfikacyjne będą złożone u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, który o fakcie tym powiadomi każde Państwo, będące sygnatariuszem lub przystępujące do Konwencji.

2. Po dniu 1 lipca 1957 r. niniejsza Konwencja będzie otwarta do przystąpienia dla każdego Państwa będącego Członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych lub jakiejkolwiek instytucji wyspecjalizowanej, lub każdego innego Państwa, do którego zostanie skierowane zaproszenie do przystąpienia przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych. Przystąpienie do Konwencji będzie dokonane przez złożenie oficjalnego aktu Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, który o fakcie tym powiadomi każde Państwo będące sygnatariuszem lub przystępujące do Konwencji.

Art. 12.

1. Niniejsza Konwencja będzie miała zastosowanie do wszystkich nieautonomicznych, powierniczych, kolonialnych i innych terytoriów nie wchodzących w skład metropolii, za których stosunki międzynarodowe odpowiedzialne jest dane Państwo uczestniczące w tej Konwencji. Państwo to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 2 niniejszego artykułu, złoży w momencie podpisania, ratyfikacji lub przystąpienia oświadczenie wymieniające terytorium nie wchodzące w skład metropolii lub terytoria, do których Konwencja będzie miała zastosowanie ipso facto w wyniku takiego podpisania, ratyfikacji lub przystąpienia.

2. W tych wszystkich przypadkach, w których zgodnie z przepisami konstytucyjnymi lub praktyką Państwa uczestniczącego w Konwencji lub terytorium nie wchodzącego w skład metropolii wymagana jest uprzednia zgoda takiego terytorium, Państwo to podejmie niezbędne kroki dla uzyskania wymaganej zgody danego terytorium nie wchodzącego w skład metropolii w ciągu dwunastu miesięcy od daty podpisania Konwencji przez Państwo metropolitalne i z chwilą uzyskania takiej zgody zawiadomi o tym Sekretarza Generalnego. Niniejsza Konwencja będzie miała zastosowanie do terytoriów lub terytorium, wymienionych we wspomnianym zawiadomieniu, od daty otrzymania notyfikacji Sekretarza Generalnego.

3. Po upływie wspomnianego w poprzednim ustępie dwunastomiesięcznego okresu Państwa uczestniczące w Konwencji powiadomią Sekretarza Generalnego o wynikach swoich konsultacji z tymi terytoriami nie wchodzącymi w skład metropolii, za których stosunki międzynarodowe są one odpowiedzialne i których zgoda na stosowanie postanowień niniejszej Konwencji nie została udzielona.

Art. 13.

1. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie w dniu, w którym dwa Państwa staną się jej uczestnikami.

2. Będzie ona następnie wchodzić w życie¹⁾ w stosunku do każdego Państwa i terytorium w dniu złożenia dokumentu ratyfikacyjnego lub aktu o przystąpieniu do Konwencji danego Państwa, lub notyfikacji o zastosowaniu jej do danego terytorium.

Art. 14.

1. Stosowanie niniejszej Konwencji będzie się dzielić na następujące po sobie trzyletnie okresy, z których pierwszy rozpocznie się w dniu wejścia Konwencji w życie zgodnie z postanowieniem artykułu 13 ustęp 1.

2. Każde Państwo uczestniczące w niniejszej Konwencji może wypowiedzieć ją drogą notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego nie później, niż na sześć miesięcy przed upływem bieżącego okresu trzyletniego. Sekretarz Generalny zawiadomi wszystkich innych uczestników Konwencji o każdej takiej notyfikacji oraz o dacie jej otrzymania.

3. Wypowiedzenie wywrze skutek z wygaśnięciem bieżącego okresu trzyletniego.

4. W przypadkach gdy, zgodnie z postanowieniami artykułu 12, niniejsza Konwencja stanie się wiążąca dla nie wchodzącego w skład metropolii terytorium należącego do Państwa będącego uczestnikiem, Państwo to może następnie w każdym czasie, za zgodą zainteresowanego terytorium, złożyć na ręce Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych zawiadomienie o wypowiedzeniu niniejszej Konwencji w odniesieniu do takiego terytorium. Wypowiedzenie nabierze mocy po upływie jednego roku od daty otrzymania takiego zawiadomienia przez Sekretarza Generalnego, który poinformuje wszystkich innych uczestników Konwencji o tym zawiadomieniu oraz o dacie jego otrzymania.

Art. 15.

Niniejsza Konwencja, której teksty angielski, chiński, francuski, hiszpański i rosyjski są jednakowo autentyczne, będzie złożona w archiwach Sekretariatu Organizacji Narodów Zjednoczonych. Sekretarz Generalny sporządzi jej uwierzytelnione kopie w celu przekazania ich Państwom uczestniczącym w niniejszej Konwencji, jak również wszystkim innym Państwom będącym Członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych i instytucji wyspecjalizowanych.

Na dowód czego niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni przez swoje Rządy, podpisali niniejszą Konwencję z datą uwidocznioną przy ich podpisach.

Sporządzono w Europejskim Biurze Organizacji Narodów Zjednoczonych w Genewie dnia siódmego września tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego szóstego roku.

Za Australię:

G. Jockel

Za Królestwo Belgii:

Marc Somerhausen

Za Białoruską Radziecką Republikę Socjalistyczną:

K. Abuszkiewicz

Za Kanadę:

R. Harry Jay

Za Czechosłowację:

Pŕibislav Pavlik

Za Salvador:

Albert Amy

Za Francję:

E. Giraud

Za Niemiecką Republikę Federalną:

Rudolf Thierfelder

Za Grecję:

Antoine Poumpoura

Za Gwatemalę:

Dupont-Willemin

Za Haiti

Wesner Apollon

Za Węgry:

Vitányi Béla

Za Indię:

K. V. Padmanabhan

Za Irak:

K. Daghistani

Za Izrael:

Menahem Kahany

Za Włochy:

Federico Pescatori

Za Liberię:

A. Dash Wilson, Arthur B. Cassell

Za Wielkie Księstwo Luksemburg:

P. J. Elter

Za Meksyk:

E. Calderon Puig

Za Królestwo Holandii:

A. F. W. Lunsingh Meijer

Za Królestwo Norwegii:

Johan Cappelen

Za Pakistan:

S. S. Jafri

Za Peru:

Max de la Fuente Locker

Za Polskę:

J. Jurkiewicz

Za Portugalię:

Franco Nogueira, Adriano Moreira

Za Rumunię:

D. Olteanu

Za San Marino:

H. Reynaud

Za Sudan:

Ahmed Atabani

Za Ukraińską Radziecką Republikę Socjalistyczną:

Michailenko

Za Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich:

A. Czistiakow

Za Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii:

David Scott Fox

Za Wietnam:

Pham-Duy-Khiem

Za Jugosławię:

G. Vlahov

¹⁾ Konwencja weszła w życie w stosunku do Polski dnia 10 stycznia 1963 r.