Załącznik I
Umowa typowa w sprawie bezpośredniej repatriacji rannych i chorych jeńców wojennych oraz ich leczenia szpitalnego w kraju neutralnym
(patrz artykuł 110)
I. Zasady bezpośredniej repatriacji lub leczenia szpitalnego w kraju neutralnym
A. Bezpośrednia repatriacja
Będą bezpośrednio repatriowani:
1) Wszyscy jeńcy wojenni dotknięci następującymi kalectwami pochodzenia urazowego: utratą kończyny, paraliżem, chorobami stawów lub innymi pod warunkiem, że kalectwo polega przynajmniej na utracie ręki lub nogi albo jest równoznaczne z utratą ręki lub nogi.
Nie wyłączając możliwości szerszej interpretacji, następujące przypadki będą uznane jako równoznaczne z utratą ręki lub nogi:
a) utrata ręki, wszystkich palców lub kciuka i palca wskazującego u jednej ręki; utrata nogi lub wszystkich palców i śródstopia u jednej nogi;
b) zesztywnienie, utrata tkanki kostnej, skurczenie, blizny uniemożliwiające działalność jednego z głównych stawów lub wszystkich stawów palców u ręki;
c) staw rzekomy kości długich;
d) zniekształcenie w następstwie złamań lub innych wypadków, powodujące znaczne ograniczenie sprawności i zdolności do noszenia ciężarów.
2) Wszyscy ranni jeńcy wojenni, których stan stał się chroniczny do tego stopnia, że przewidywania zdają się wykluczać ich powrót do zdrowia pomimo leczenia w ciągu roku od odniesienia rany, jak na przykład w przypadku:
a) pocisku w sercu, nawet jeśli Mieszana Komisja Lekarska nie stwierdzi przy badaniu poważnych zaburzeń;
b) odłamka metalu w mózgu lub w płucach, nawet jeśli Mieszana Komisja Lekarska nie może stwierdzić przy badaniu reakcji miejscowych lub ogólnych;
c) zapalenie szpiku kostnego, którego wyleczenia nie można przewidywać w ciągu roku od odniesienia rany i które powinno spowodować zesztywnienie stawu lub inne zmiany równorzędne z utratą ręki lub nogi;
d) drążąca i ropiejąca rana jednego z głównych stawów;
e) rany czaszki z utratą lub przemieszczeniem tkanki kostnej;
f) rana lub oparzenie twarzy z utratą tkanki i zaburzeniami funkcjonalnymi;
g) rana rdzenia pacierzowego;
h) uszkodzenie nerwów obwodowych, którego następstwa są równoznaczne z utratą ręki lub nogi i którego wyleczenie wymaga więcej niż roku od zranienia, na przykład: zranienie splotu barkowego lub lędźwiowo-krzyżowego, nerwów pośrodkowego lub siedzeniowego, jak również łączne zranienie nerwu promieniowego i łokciowego lub nerwów strzałkowego, wspólnego i piszczelowego itd. Oddzielne zranienie nerwów: promieniowego, łokciowego, strzałkowego lub piszczelowego nie uzasadnia repatriacji z wyjątkiem poważnych przykurczów stawowych lub zaburzeń neurologicznych;
i) zranienia narządu moczowego naruszające poważnie jego działanie.
3) Wszyscy chorzy jeńcy wojenni, których stan stał się chroniczny do tego stopnia, że przewidywania zdają się wykluczać ich powrót do zdrowia pomimo leczenia w ciągu roku od zachorowania, jak na przykład w przypadkach:
a) postępującej gruźlicy jakiegokolwiek narządu, która nie może być według prognozy lekarskiej wyleczona lub przynajmniej poważnie opanowana dzięki leczeniu w kraju neutralnym;
b) wysiękowego zapalenia opłucnej;
c) ciężkich chronicznych chorób narządów oddechowych pochodzenia niegruźliczego, przypuszczalnie nieuleczalnych, jak na przykład: ciężka rozedma płuc (z zapaleniem oskrzeli lub bez), chroniczna astma*) , chroniczne zapalenie oskrzeli*) trwające ponad rok w ciągu przebywania w niewoli, rozszerzenie oskrzeli*) itd.;
d) ciężkich chronicznych schorzeń narządów krążenia, jak na przykład: schorzenia zastawek i mięśnia sercowego*) , wykazujące objawy zakłóceń krążeniowych podczas niewoli, nawet jeśli Mieszana Komisja Lekarska nie może stwierdzić przy badaniu żadnego z tych objawów, schorzenia osierdzia i naczyń krwionośnych (choroba Buergera, anewryzm dużych naczyń) itd.
e) ciężkich chronicznych schorzeń narządów trawienia, jak na przykład: wrzód żołądka lub dwunastnicy, następstwa dokonanych w niewoli zabiegów chirurgicznych żołądka, nieżyt żołądka, chroniczny nieżyt kiszek lub grubej kiszki, trwający ponad rok i poważnie naruszający stan ogólny, marskość wątroby i przewlekłe zapalenie woreczka żółciowego) itd.;
f) ciężkich chronicznych schorzeń narządów moczopłciowych, jak na przykład: chroniczne choroby nerek z zaburzeniami następczymi, wycięcie nerki gruźliczej, chroniczne zapalenie miedniczek nerkowych lub chroniczne zapalenie pęcherza moczowego, wodo- lub roponercze, ciężkie chroniczne choroby kobiece, ciąże i choroby związane z ciążą, jeśli leczenie szpitalne w kraju neutralnych jest niemożliwe, itd.;
g) ciężkich chronicznych chorób systemu nerwowego centralnego i obwodowego, na przykład wszystkie wyraźne psychozy i psychoneurozy, jak ciężka histeria, ciężka psychoneuroza na tle niewoli itd., należycie stwierdzone przez specjalistę*) , wszystkie przypadki epilepsji stwierdzone należycie przez lekarza obozowego*) , miażdżyca naczyń mózgu, chroniczne zapalenie nerwów trwające przeszło rok itd.;
h) ciężkich chronicznych chorób układu neuro-wegetatywnego z poważnym zmniejszeniem sprawności intelektualnej lub fizycznej, znaczną utratą wagi i osłabieniem ogólnym;
i) ślepoty obu oczu lub jednego oka, jeżeli zdolność widzenia drugiego jest poniżej 1 pomimo używania szkieł wzmacniających, zmniejszenia ostrości wzroku, o ile nie może być wyrównana do 1/2 co najmniej dla jednego oka*) ), innych ciężkich chorób oczu, jak na przykład: jaskra, zapalenie tęczówki, naczyniówki, jaglica itd.
j) zaburzeń słuchu, jak całkowita głuchota jednostronna, jeśli drugie ucho nie słyszy wyrazów wymawianych zwykłym głosem z odległości jednego metra*) , itd.;
l) ciężkich chorób przemiany materii, jak na przykład: cukrzyca, wymagająca leczenia insulinowego, itd.; m) ciężkich zaburzeń gruczołów wewnętrznego wydzielania, jak na przykład: nadczynność i niedoczynność tarczycy, choroba Addisona, charłactwo Simonsa, tężec itd.;
n) ciężkich i chronicznych chorób układu krwiotwórczego;
o) ciężkich chronicznych zatruć, jak na przykład: zatrucie ołowiem, rtęcią, morfiną, kokainą, alkoholem, gazami i promieniowaniem itd.,
p) chronicznych schorzeń narządów ruchu z oczywistymi zaburzeniami ich czynności, jak na przykład: artretyzm zniekształcający, postępujący artretyzm o charakterze pierwotnym względnie wtórnym, reumatyzm z ciężkimi objawami klinicznymi itd.;
q) chronicznych i ciężkich chorób skórnych nie poddających się leczeniu;
r) wszelkich złośliwych nowotworów;
s) ciężkich chronicznych chorób zakaźnych, trwających ponad rok, jak na przykład: zimnica z wyraźnymi zmianami organicznymi, czerwonka pochodzenia amebowego lub prątkowego ze znacznymi zaburzeniami, trzeciorzędna kiła narządów wewnętrznych, oporna na leczenie, trąd itd.;
t) ciężkiej awitaminozy lub ciężkiego wycieńczenia.
B. Leczenie szpitalne w kraju neutralnym
Do leczenia szpitalnego w kraju neutralnym będą przedstawieni:
1) Wszyscy ranni jeńcy wojenni, którzy prawdopodobnie nie wyleczą się w niewoli, lecz mogą się wyleczyć lub znacznie się poprawić w warunkach leczenia szpitalnego w kraju neutralnym.
2) Jeńcy wojenni, dotknięci gruźlicą jakiegokolwiek narządu, których leczenie w kraju neutralnym prawdopodobnie doprowadzi do wyzdrowienia lub co najmniej do znacznej poprawy, z wyjątkiem gruźlicy pierwotnej, zaleczonej przed niewolą.
3) Jeńcy wojenni, dotknięci jakąkolwiek chorobą uzasadniającą leczenie narządów oddechowych, krążeniowych, trawiennych, nerwowych, zmysłowych, płciowo-moczowych, skórnych, ruchowych itd., których leczenie w kraju neutralnym dałoby wyniki oczywiście lepsze niż w niewoli.
4) Jeńcy wojenni, którzy przeszli w niewoli wycięcie nerki z powodu schorzeń o charakterze niegruźliczym lub dotknięci są zapaleniem szpiku kostnego (osteomyelitis) na drodze do wyleczenia lub utajonym, albo cukrzycą, nie wymagającą leczenia insulinowego itd.
5) Jeńcy wojenni cierpiący na nerwice, nabyte z powodu wojny lub niewoli.
Przypadki nerwicy sytuacyjnej na tle niewoli, które nie są wyleczone w ciągu trzech miesięcy leczenia szpitalnego w kraju neutralnym lub które po upływie tego terminu nie są na drodze do ostatecznego wyleczenia, podlegają repatriacji.
6) Wszyscy jeńcy wojenni, dotknięci chronicznym zatruciem (gazy, metale, alkaloidy itd.), dla których możliwości wyleczenia w kraju neutralnym są szczególnie duże.
7) Wszystkie przebywające w niewoli kobiety ciężarne oraz matki z niemowlętami i drobnymi dziećmi.
Nie podlegają leczeniu szpitalnemu w kraju neutralnym:
1) Wszelkie należycie stwierdzone przypadki psychozy.
2) Wszelkie organiczne lub funkcjonalne choroby nerwowe, uznane za nieuleczalne.
3) Wszelkie choroby zakaźne w okresie, w którym są zaraźliwe, z wyjątkiem gruźlicy.
II. Uwagi ogólne
1) Warunki wyżej wymienione powinny być na ogół interpretowane i stosowane w duchu możliwie najbardziej liberalnym.
Stany neuropatyczne i psychopatyczne spowodowane wojną lub niewolą, jak również przypadki gruźlicy we wszystkich stadiach, powinny być szczególnie liberalnie traktowane. Jeńcy wojenni, którzy odnieśli kilka ran, z których żadna potraktowana oddzielnie nie usprawiedliwia repatriacji, będą badani w tym samym duchu, biorąc pod uwagę urazy psychiczne, spowodowane ilością ran.
2) Wszystkie bezsporne przypadki, dające prawo do bezpośredniej repatriacji (amputacja, ślepota lub całkowita głuchota, otwarta gruźlica płuc, choroba umysłowa, złośliwy nowotwór itd.), badane będą jak najszybciej, a chorzy będą jak najszybciej repatriowani przez lekarzy obozowych lub przez komisje lekarzy wojskowych wyznaczone przez Mocarstwo zatrzymujące.
3) Rany i choroby powstałe przed wojną, a których stan się nie pogorszył, jak również rany wojenne, które nie stanęły na przeszkodzie wznowieniu służby wojskowej, nie będą uprawniały do bezpośredniej repatriacji.
4) Niniejsze postanowienia będą w jednakowy sposób interpretowane i stosowane we wszystkich Państwach biorących udział w konflikcie. Zainteresowane Mocarstwa i władze zapewnią Mieszanym Komisjom Lekarskim wszelkie ułatwienia potrzebne dla wykonania ich zadania.
5) Przykłady wymienione wyżej w ustępie 1 stanowią jedynie wypadki typowe. Te zaś, które nie są ściśle zgodne z tymi postanowieniami, będą traktowane w duchu postanowień art. 110 niniejsze Konwencji i zasad zawartych w niniejszej umowie.
*) Decyzja Mieszanej Komisji Lekarskiej oprze się w znacznej mierze na opiniach lekarzy obozowych i lekarzy będących rodakami jeńców wojennych lub na badaniach przeprowadzonych przez lekarzy specjalistów należących do Mocarstwa zatrzymującego.
Ciąg dalszy